Kamperen, even terug naar Nederland en handjes schudden met de koning

De afgelopen weken hebben we weer van alles gedaan. We hebben een weekend gekampeerd met een groep vrienden, ik ben voor 2,5 week terug geweest naar Nederland, we hebben eindelijk walvissen uit de zee zien springen en we zijn uitgenodigd om kennis te maken met het koninklijk paar! Tijdens hun staatsbezoek in Australië is er een receptie voor de Nederlandse gemeenschap in o.a. Sydney georganiseerd.

Het weekend voordat ik naar Nederland terug zou gaan zijn we wezen kamperen. Cornelis en ik hebben dat altijd al een keer willen doen hier en nu gaat het er dan eindelijk van komen. Twee weken voordat de trip gepland stond was het "campingweek" bij de Aldi. Dat kwam mooi uit, want wij hadden nog helemaal niks aan kampeer spullen. We lopen de winkel uiteindelijk uit met een kar vol kampeer spullen, matjes, tent, slaapzakken, kortom het hele assortiment. Hopelijk is de kwaliteit ook goed... Op vrijdag middag rijden we rond een uur of 4, samen met Peter en Sammy richting Ku-ring-gai national park, wat ten noorden van Sydney ligt. Het is zo'n 1,5 uur rijden. Hopelijk komen we dan nog net met licht aan. Onderweg checken we de weersverwachting nog even en het blijft vannacht en zaterdag droog. Alleen op de nacht van zaterdag op zondag zou het kunnen gaan regenen. Ik had daar meteen al geen goed gevoel bij. Kamperen is leuk, maar niet als het regent en je dan vervolgens de volgende ochtend die natte tent moet gaan opruimen. Of erger nog, in de regen je tent en spullen opruimen. Maar goed we gaan het wel zien, we zijn nu toch al onderweg. We stoppen vlak voordat we er zijn om nog wat te eten en drinken te kopen. Als we aankomen bij het park kunnen we nog net het terrein op rijden, de poorten gingen namelijk dicht om 6 uur. Dat wordt nog wat, want de rest moest nog komen. De ingang is boven op de berg en we rijden van boven helemaal naar beneden het dal in. Dit is lopend dus niet te doen. Op het kampeerterrein is geen hond te bekennen en de zon is ook al zo goed als onder. Dat wordt nog wat, in het donker een tent opzetten. En zeker omdat het een tent is die we nog nooit eerder hebben opgezet. We parkeren de auto en laden alle spullen uit. In het donker struinen we wat over het kampeer om een goeie plek te vinden. We wilde namelijk niet al te ver weg van het toilet gebouw staan. Uiteindelijk vinden we een mooie plek, met een bbq en een grote picknick tafel met een overkapping er over heen. Het is op zo'n 50meter afstand van het wc gebouw en er is ook nog eens een kampvuur plek. Top dus. Peter en Sammy hebben een soort van paraplu tent, die zo is opgezet. Die van ons was een stuk ingewikkelder, het is een soort van koepeltent maar dan ook nog met een voortentje. Gelukkig had ik al wel vaker zo'n tent opgezet en kwam het na een paar woordenwisselingen helemaal goed met onze tent. Nu de matjes nog. Cornelis had een soort van super de luxe matje gehaald, omdat ze in Australië alleen maar luchtbedden maken voor mensen die niet langer dan 1,80 meter zijn. Het was ook nog eens een zelf opblaasbaar matje, dat je haast beter een matras kon noemen, die uiteindelijk meer dan de helft van de tent in beslag nam. Ik zelf had een luchtbed met een ingebouwde pomp, leek me voor mij wel prima. Helaas werkte die ingebouwde pomp niet heel erg goed, waardoor ik zo'n 20 minuten een soort van hartmassage aan mijn luchtbed heb lopen geven! Buiten was het gras namelijk nat en ik wilde liever niet op een nat luchtbed liggen, daardoor moest ik hem wel in de tent oppompen. De tent was alleen niet hoog genoeg om te kunnen staan en daarom kon ik helaas het matje niet oppompen met m'n voet. Wanneer wij net klaar zijn met alles uitpakken en opzetten komen de anderen ook aan. We moeten ze ophalen vanaf de top van de berg omdat de gate al gesloten is. We maken een mega kampvuur en hebben daarna een erg gezellige avond met muziek, marshmallows en brooddeeg op een stok en een alcoholische versnapering.

De volgende ochtend worden we om 6 uur al wakker gekrijst door een groep cockatoos die in de boom recht boven onze tent zijn gaan zitten. Ik vond dat eigenlijk helemaal niet erg, ik vind cockatoos namelijk erg leuke beesten. Dus ik spring m’n tent uit om ze te gaan bekijken. Het is mooi weer en de zon is al gaan schijnen. Het stikt hier van de vogels. Ons eten is geplunderd door een bush kalkoen en er zitten overal kookaburra’s. Kookaburra’s maken een soort van lachend geluid, daarom vind ik ze zo grappig. We jagen de bush kalkoen weg, maar dat heeft niet veel zin, hij komt elke keer weer terug en Sammy en ik gaan de kookaburra’s knakworstjes voeren. Uiteindelijk zitten er wel  5 kookaburra’s om ons heen. Super leuk. Wanneer iedereen wakker is ontbijten we met z’n allen en spelen wat spelletjes zoals jeus de boules. Daarna maken we in de middag een hike met z’n allen. Het is een mooie omgeving, bergachtig met een grote rivier die er tussendoor krioelt. We komen onderweg ook nog super veel guana’s tegen, dat zijn een soort monitor hagedissen. Na de wandeling besluiten we niet veel meer te doen en chillen we gewoon wat bij de tenten en bereiden we het eten voor van vanavond. Kan het in één keer op de bbq of in het kampvuur. Aan het einde van de middag kwamen de eerste wolken voor de zon en het zag er inderdaad naar uit dat het weer ging veranderen. Gelukkig bleef het aan het begin van de avond nog droog en konden we nog mooi met z’n allen rond het kampvuur zitten. Uiteindelijk zijn we redelijk vroeg de tent in gegaan en begon het rond een uur of 10 ook licht te sputteren vanuit de lucht. Ik lag denk ik net een uurtje te slapen en ik wordt ineens wakker met het gevoel dat ik moet overgeven. Ik ren de tent uit en ja hoor het regent, zoek de dichtstbijzijnde boom en gooi alles eruit. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo heb moeten overgeven. Het luchtte in ieder geval wel op en ik kruip terug de tent in. Dan wordt ik na een uur weer wakker, maar dit keer was ik helemaal aan het rillen en kon ik nog maar net op tijd m’n hoofd  buiten de tent steken om de volgende lading eruit te gooien. Dit heeft zich uiteindelijk nog 4 keer herhaald en ik voelde me dood ziek en dood ongelukkig. Lig je daar in een fucking tent, in de keiharde regen harstikke ziek te wezen. Erg leuk dat kamperen… De volgende ochtend kan ik nauwelijks meer op m’n benen staan. Het is gelukkig soort van droog geworden, maar buiten is het grauw en grijs en alles is helemaal nat. Ik ben in de auto gaan liggen en Cornelis, Peter en Sammy hebben onze spullen ingepakt. Het is nu zondag en ik ben dood ziek, donderdag moet ik vliegen naar Nederland, hopelijk gaat dit goed komen. Na 3 dagen begin ik eindelijk wat op te knappen en woensdag avond kan ik mijn eerste normale warme maaltijd weer binnen houden.  Maar top fit voelde ik me nog niet, gelukkig wel fit genoeg om naar Nederland te kunnen vliegen!

Donderdag avond 29 September is het dan eindelijk zo ver, ik ga voor 2,5 week terug naar Nederland! Het wordt een druk programma, maar ik heb er erg veel zin in. Helaas kan Cornelis niet mee en moet ik in m’n eentje dat pleures eind vliegen. Hij kon namelijk geen vrij meer krijgen van zijn werk. Gelukkig heb ik de Bose “noise canceling” koptelefoon van Cornelis mee, dat scheelt al een heleboel. Hiermee kan je namelijk het geruis van het vliegtuig uitschakelen. De vlucht verloopt voorspoedig en omdat ik zo ziek was geweest was ik nog best wel moe en kon ik gewoon 4 uur achter elkaar aan slapen. Dat lukt me normaal nooit in een vliegtuig. Na een vlucht van 26 uur en een overstap op Abu Dhabi kom ik vrijdag om half 4 Nederlandse tijd aan op Schiphol. Mijn moeder en zusje komen me ophalen. Ik moet dan altijd denken aan dat programma “Hello Goodbye” als je na lange tijd weer terug komt uit een ver land en je familie je staat op te wachten met zo’n welkom thuis ballon. Dat was nu voor mij ook het geval. Ook best leuk om een keer mee te maken, haha. We rijden naar Eelde en ik wil heel graag een kroket en frikadel speciaal. Die heb ik namelijk al te lang niet gehad. Dus via de snackbar rijden we naar huis. Ik ben benieuwd hoe Saar, onze teckel gaat reageren als ze me weer ziet na meer dan een jaar. En dan hebben we ook nog een nieuw familie lid, namelijk Bobbie, een ruwharige mini teckel. Die is er afgelopen jaar bij gekomen en ik kan niet wachten om hem te zien. Saar die kijkt me eerst een paar seconde verbaast aan en springt daarna op me en legt haar kop, voor denk ik wel 30 seconden, stijf in mijn nek. Daarna wordt ze helemaal gek en wil me de hele tijd bespringen. Ze herkent met nog! Bobbie, ook wel Bobje genoemd omdat ie zo klein is, is een soort van eeuwige puppy. Hij is echt super schattig en ook hij komt me hallo zeggen. Voor het eerst sinds ruim een jaar zitten we weer met het hele gezin aan tafel, met z’n allen frikadellen, kroketten en patat weg te eten, beter kan niet haha. Het aankomende weekend staat het Lustrum weekend van mijn ouder hockeyclub Groningen op het programma. De club bestaat 90 jaar en het nieuwe clubhuis wordt geopend. Dat komt mooi uit, kan ik iedereen in één keer allemaal tegelijk zien. Met mijn jetlag gaat het redelijk, ben 1 keer wakker geworden ’s nachts maar heb daarna goed door kunnen slapen. Het Lustrum feest was op zaterdag avond en daarvoor hebben we een hapje gegeten met oud teamgenoten. Erg leuk om iedereen weer een keer gezien en gesproken te hebben. Het is een mooi feestje, maar om 12 uur ben ik zo moe dat ik maar al te graag naar huis ga. Na 100 keer hetzelfde verhaal te hebben verteld stort je wel in. De volgende dag ga ik weer naar de hockey, de dames en heren spelen thuis. De dames spelen nu hoofdklasse, het hoogste niveau van Nederland, dus dat is leuk om te kijken. Bovendien zitten er ook nog oud teamgenoten in, dus die heb ik even hard aangemoedigd. Ze hebben de wedstrijd zelfs gewonnen met 4-2! Het was een mooi weekend, mooi dat ik dit kon meepikken.

Maandag ga ik richting Amsterdam. Ik ga eerst langs mijn oude werk in Edam en daarna naar mijn zusje in Amsterdam. Het was leuk om iedereen daar weer even te zien, oud collega’s en nog een paar oud patiënten. Net alsof ik nooit ben weggeweest. ’s Avonds doen we lekker niks en hangen wat op de bank voor de tv. Op dinsdag moet ik even langs de T-mobile winkel om te vragen hoe en wat voor mijn Nederlandse telefoon. Ik namelijk graag mijn nummer behouden, dat kan gelukkig gewoon. Ik trakteer mezelf nog op een nieuwe winterjas, want ik vind het toch best wel koud hier en loop de oude vertrouwde Kalferstraat door. ’s Middags heb ik afgesproken met vrienden en blijf daar een hapje eten. Wederom weer erg gezellig allemaal. Ik zou eigenlijk t/m donderdag in Amsterdam blijven, maar besluit om woensdag avond weer richting Groningen te gaan, zodat ik donderdag nog een dagje in Eelde zou hebben. Vrijdag gaan we namelijk naar Texel. Met al mijn spullen ga ik woensdag ochtend naar ons huis op de Dapperstraat. Daar was ook niks veranderd, alleen een paar nieuwe horeca gelegenheden, wat het alleen nog maar leuker maakt. De tante van Cornelis woont nu in ons huis, die had wel het één en ander veranderd, maar het voelde nog steeds als thuis. Er staan ook nog steeds wat spullen van ons in het huis. We drinken een koffie en Isabel (nichtje van Cornelis) komt ook nog langs. We besluiten ook nog te gaan lunchen in één van de nieuwe tentjes de loui loui, was zeer geslaagd. Daarna pak ik de trein naar Utrecht om daar met mijn zusje te meeten. We gaan vanavond eten met alle nichtjes in het nieuwe huis van één van mijn nichtjes in Breukelen. Ze hebben een erg mooi huis en we hebben heerlijk kaasfondue gegeten. Na het eten pak ik de trein weer terug naar het hoge noorden. Donderdag ochtend maken mijn moeder en ik een grote wandeling met de honden, dat mis ik wel in Australië.

Vrijdag ochtend rijden mijn moeder, de hondjes en ik naar Texel. We zitten hier altijd 2x per jaar met de hele familie. Mijn moeder gaat altijd standaard eerst naar Paal 9, om daar koffie en een stuk appeltaart te nemen. Wanneer mijn oom en tante ook al op het eiland zijn komen die ook altijd even langs waaien. Dat was nu ook het geval. Die had ik natuurlijk ook al ruim een jaar niet meer gezien, dus we hebben even lekker bij kunnen kletsen. In plaats van een stuk appeltaart besluiten we maar om te gaan lunchen, hoeven we dat straks niet meer te doen. Na de lunch halen we de sleutel van het huisje op en doen we alvast een paar boodschappen voor vanavond. Vanavond komt de rest van het volk namelijk ook naar Texel, inclusief mijn zusje en haar nieuwe vriend, Thomas. Die had ik dus ook nog nooit in real life gezien. We beginnen het weekend met een uitgebreide borrel en kennismaking met Thomas. We spelen ouderwets veel spelletjes en zelfs mijn vader doet zo nu en dan mee. Die is normaal niet zo van het spelletjes doen. We maken grote wandelingen en het weekend vliegt voorbij. Op zondag komt Jacob ook nog langs, een goeie vriend van mijn ouders, en die blijft tot en met dinsdag logeren. Zondag avond nodigen we mijn oom en tante ook uit om te komen eten en ik kook een grote pan met Coq-au-vin. Mijn zusje en Thomas zijn er zondag avond weer vandoor gegaan en komen vrijdag weer terug. Maandag worden we getrakteerd op een erg mooie dag, met een lekkere temperatuur ook, zo’n 17 graden. We maken een mega grote wandeling met de hondjes door de duinen en het strand. Het was perfect weer om mooie foto’s te maken, echt Hollands weer, met een blauwe lucht en een paar schapenwolkjes. Mijn camera had ik uiteraard ook meegenomen. In Australië heb je mooie natuur maar in Nederland ook. ’s Avonds gaan we uit eten bij een nieuw restaurant, Vincent City Lounge in Den Burg. We hebben hier nog nooit gegeten, maar wilden het graag een keer uitproberen. Het eten was erg goed en we besluiten om te vragen of we hier komende zaterdag ook met de hele familie kunnen eten. Dat kon! Ook weer geregeld. Dinsdag avond gaan mijn vader en Jacob er weer vandoor hebben mijn moeder en ik 3 dagen met z’n tweetjes op Texel. Mijn vader moest namelijk nog 3 dagen werken. Het was fijn om even veel tijd met mijn moeder door te brengen. Dat mis ik toch wel, dat je niet even bij ze langs kan gaan. We hebben van alles ondernomen, heel veel gewandeld met de hondjes, weggeblazen op het strand, lekker gegeten en heerlijk met z’n tweetjes op de bank gehangen. De tijd vloog weer voorbij en voordat we het wisten stond mijn vader vrijdag alweer op de stoep. Mijn laatste weekend Nederland is alweer aangebroken. Ook mijn zusje komt vrijdag avond alweer richting het eiland. Thomas komt pas zaterdag. We hebben nog lekker een avond met het gezin en zaterdag is de hele familie van mijn moeders kant ook op het eiland gearriveerd. Het familie etentje is erg geslaagd, iedereen vond het eten lekker en ik heb mooi met al mijn neefjes, nichtjes, ooms en tantes kunnen ouwehoeren. We drinken nog een afzakkertje in de koog met een aantal van mijn neefjes en nichtjes en dan is het bijna tijd om weer terug naar Sydney te gaan. Aan de ene kant heb ik daar super veel zin in, om Cornelis natuurlijk weer te zien en al onze Sydney vrienden, maar aan de andere kant laat je je familie weer achter. Ik had er een dubbel gevoel bij. De zondag gaat snel voorbij en het is tijd om afscheid te nemen van iedereen. Mijn nichtje en haar vriend gingen die zondag ook weer naar het vaste land, naar Amstelveen. Zij wilden mij wel op Schiphol afzetten, dat kwam mooi uit. Daarna begon de ellendige terugreis weer. Wederom 26 uur, met een overstap op Abu Dhabi. Vanaf Abu Dhabi naar Sydney had ik mazzel, ik had namelijk een zeer ruime nooduitgang plek. Ik kon dus lekker met mijn beentjes gestrekt 14 uur in het vliegtuig zitten. Terug in Sydney is het net alsof je niet weg bent geweest en ben ik meteen Cornelis op gaan zoeken. Ik heb nog behoorlijk last van een jetlag gehad en viel een week lang elke dag om 8 uur ’s avonds al in slaap. Gelukkig is dat nu voorbij.

Het eerste weekend dat ik weer in Sydney was wilde ik wel weer een keer walvissen gaan spotten. Ze voorspellen voor zondag namelijk wind en zon. Ik wil gewoon een keer zo’n beest uit het water zien springen en de kapitein van de walvisboot vertelde ons de laatste keer dat je de meeste kans hebt als er een goeie wind staat. Walvissen moeten namelijk adem halen boven water en als er golfen zijn moeten ze daardoor wel hoger uit het water komen. We besluiten om een wandeling van Watsons Bay naar Bondi te gaan doen. Hier loop je veel langs de kust en het is er niet al te toeristisch. Wanneer we aankomen staat er inderdaad een stevige wind en op de oceaan zie je allemaal witte koppen. De golven spelen als speelgoedbootjes met de enkele boten die er op zee te zien zijn. Het walvis spotten kan gaan beginnen. De hike begint al goed we komen namelijk meteen al een zeehond tegen en een paar meter verder lopen spotten we onze eerste walvissen al! Ze springen zelfs al een aantal keer uit het water. De oceaan zelf is eigenlijk ook al mooi om naar te kijken met al die hoge golven. De walvissen die we zagen waren net te ver op zee en moeilijk om vast te leggen met mijn camera. We lopen vol tegen de wind in en hadden achteraf gezien beter de wandeling andersom kunnen lopen, maar daar was het nu al te laat voor. Uiteindelijk lopen we door een soort inham van de rotsen langs de kust en kunnen we uit de wind op zoek gaan naar nieuwe walvissen. We vinden ze al snel en we worden getrakteerd op van alles. Tale slaps, jumps, fin slaps, breachings en spy hops. Kortom we hebben alles kunnen zien en vast kunnen leggen! Geweldig om die grote beesten uit het water te zien springen. Ik denk dat we in totaal wel zo’n 5 moeders met kalven hebben gezien. Die trekken nu namelijk terug vanuit het noorden van Australië richting Antarctica. Ik ben blij dat ik dit eindelijk met mijn eigen ogen heb kunnen zien, kunnen we dit ook weer van ons wensen lijstje afvinken.

Afgelopen donderdag was een speciale dag voor ons. We zijn namelijk uitgenodigd om kennis te maken met de koning en koningin. Zij zijn hier voor een staatsbezoek in Australië. Ergens in Augustus kon je je opgeven om de receptie bij te kunnen wonen. Dit was allemaal erg officieel en om eerlijk te zijn had ik nooit verwacht dat we hier door heen zouden komen. Maar een aantal weken geleden lag er ineens een officiële uitnodiging op de mat. Yes, we gaan Willem en Maxima ontmoeten! Op de uitnodiging staat het volgende (zie ook foto):

“In opdracht van Hunne Majesteiten de Koning en Koningin, heeft de consul-generaal te Sydney de eer, mevrouw M.A.M. Sijtsma uit te nodigen voor een ontvangst van de Nederlandse Gemeenschap ter gelegenheid van het staatsbezoek van Hunne Majesteiten de Koning en Koningin aan Australië.”

Donderdag 3 November was het dan eindelijk zo ver, tussen 13.30 en 14.30 worden we verwacht bij Luna Park. Dit is een attractie park onder de Harbour bridge met uitzicht op het opera house. De dresscode van vandaag was tenue de ville, iets wat ik niet dagelijks draag en zo even in de kast heb hangen. Ik ben ook helemaal niet iemand die je vaak in een jurk ziet lopen, alleen zo nu en dan in de zomer en al helemaal niet in een huidskleurige panty. Dat vind ik echt verschrikkelijk. Maar goed, in de voorschriften van tenue de ville staat toch echt dat je absoluut niet met blote benen mag aankomen lopen. Dus ik houdt me maar braaf aan de kledingvoorschriften, koop nog een paar nieuwe pumps en huidskleurige panty en ben er helemaal klaar voor. Achteraf liep meer dan de helft van de vrouwen gewoon zonder panty, met open schoenen. Het was ook 26 graden, dus ja wie gaat er dan ook in een panty lopen… We worden ontvangen in een zaaltje ergens boven. Hier komen we nog een paar bekende tegen en we komen er achter dat we hier één van de jongste zijn. Er zijn zo’n 450 mensen uitgenodigd en de gemiddelde leeftijd is denk ik 50+. Binnen moet je je eerst aanmelden en hebben we allemaal een voorleeskaart gekregen die je moet inleveren als je de koning en koningin gaat ontmoeten. Hier staat je naam op, wat voor werk je doet en de naam van het bedrijf waar je werkt. Zo’n half uur later is het koningspaar aangekomen en kan het echte festijn gaan beginnen. We moeten allemaal door een soort van hal heen lopen en dan een trap af, dan nog een klein halletje door en daar staan Willen en Maxima dan. Eerst mogen de mensen die aan een zogenaamde gesprekstafel staan. Bij deze tafels komen Willem en Maxima een praatje houden. Daarna mogen wij aansluiten in de rij. Wanneer we eindelijk aan de beurt zijn leveren we onze voorleeskaart in en lopen we eerst naar Willem. Hij zegt: “Dag meneer Slagmolen”, tegen Cornelis en daarna: “Leuk u te ontmoeten”, tegen mij. Maxima zegt vrij weinig alleen een korte hallo. Tijdens het handjes schudden werd er een officiële foto gemaakt, deze hebben we helaas nog niet kunnen zien. Het ging allemaal super snel, voordat we het wisten was het kennismakingsmoment alweer voorbij. Nog een beetje beduusd van wat we net hadden meegemaakt zoeken we ons groepje weer op en drinken een borrel. Zij vonden het ook allemaal vrij rap gaan. Gelukkig kregen we nog een tweede kans om ze nog een keer van dichtbij te bekijken. Ze staan namelijk op nog geen meter afstand van ons vandaan te praten met de mensen aan de gesprekstafels. Helaas krijgen we zelf niet meer te spreken, maar we hebben mooi nog wat selfies kunnen maken en ze goed van dichtbij kunnen bewonderen. Na alle praatjes te hebben gehouden geeft Willem nog een speech en we zingen het Wilhelmus. Daarna is het feest weer voorbij. Maar wat hebben we er van genoten. Dit doe je waarschijnlijk nooit weer.

Dat was het weer voor nu. De komende weken staat er niet veel op het programma. Met kerst komt mijn zusje nog deze kant op en gaan we met de auto richting het Noorden, naar Byron Bay. Misschien dat we nog ergens een weekend tripje plannen, maar er staat nu nog niks vast.